Demirci’mizin Fatma teyzesi. Annesiyle birlikte Demirci’de Şehreküstü mahallesinde yaşarmış. Acaba insanların kaderi mahallelerine göre mi yazılırdı ki, Fatma teyzenin kaderi.
Kim bilir ne dertleri vardı yüreğinde. Kimseciği yok belli garibimin annesinden başka.
Dertlerini yanındaki torbasında çıkınında taşıyordu kim bilebilir ki hayat hikâyesini.
Sadece zamanın çocuklarını atu Fatma teyze geliyor diye korkuturlarmış. Hiç görmedim kendisini. Dertleri belki taş yığınları gibi gözyaşları da yağmur tanesi kadar çok. Zamanında elindeki çuval ile dolaşırmış fotoğraftaki gibi çantası çuvalıymış. Eskilerin Amerikan bezi diye nitelendirdikleri şeker çuvalı. Markası yok belli ki markası yüreğiymiş atu Fatma teyzenin. Kimseye zararı ziyanı yokmuş. Yamalı yürek işte çuvalına çocukları topluyor diye korkuturlarmış büyüklerimiz. Belki de çocukları çok seviyordu zavallıcık büyüklerimizin yaramazlık yaptığı zamanlarda atu Fatma’ya vereceğim seni deyip korkutmuşlar çocukları.
Belki de çok iyi birisiydi. Acaba sordular mı hiç Fatma teyze sen nerede oturursun ne yaparsın, ne yer içersin diye...
Garibanlık işte. Üstüne giydiği hırkasının kaç yaması vardı kimbilir? Ya yüreğindeki yamalar...
Kendisini tanıma imkanım olmadı hiç. Tanısaydım iki kelam etseydim keşke. İnsanları mallarıyla mülkleriyle kıyafetleriyle değerlendiren insanlar var ya Nasrettin hoca misali YE KÜRKÜM YEEEEE.
Fatma teyzenin yiyecek kuru bi ekmeği yoktu belki de çıkınındaki onca acı dert tasayla nereleri hangi sokakları dolaştı ne hayalleri vardı.
Yüreğinin güzelliği bir tanecik çekilmiş fotoğrafıyla bu dünyadan bir garip Atu Fatma teyze geldi geçti. Allah rahmet eylesin.
Mekanı Cennet olsun. Nurlarda uyusun
