Barekallah: Allah mübarek etsin, hayırlı ve bereketli olsun.
Estağfurullah (İstiğfar) : Günahlardan bağışlanma dileğinde bulunmak, özür dilemek (geçmiş). Tövbe ise (yöneliş), o özür dilenilen konunun tersini yapmak üzere yeni bir yöneliş ortaya koymak.
Evelallah : Önce Allah.
Eyvallah : Hakla kabul ettik, Hak’tandır.
Hafazanallah: Allah muhafaza etsin.
Hamd-Şükür : Hamd sadece Allah’a yapılan bir övgü ve minnettarlık iken (Kasas [28] 70; Casiye [45] 36), şükür ise hem Allah’a hem de teşekkür şeklinde insanlara da yapılır.
Hasbünallah: Allah bize yeter.
İnşaAllah: Allah dilerse.
Maşaallah: Allah bununla ilgili olumsuz bir şey yaratmasın!
Nafile: İlave değer, fazladan. Türkçede kullanılan ‘boşuna’ ile alakası yoktur.
Neuzübillah-Maazallah: Her türlü kötülükten Allah’a sığınırız.
Sübhanallah - Fesüphanallah: Allah tüm kusur ve noksanlıklardan uzaktır.
Yazık: Eski Türkler suça/günaha, yazık derlerdi. Dolayısıyla bizim hep kullandığımız “yazıktır, günahtır” ifadesindeki kelimeler aslında aynı anlama gelmektedirler.