Günümüzde çocukların etrafında dolaşan onların ihtiyaçlarını karşılamak için pervane olan anne ve babalarla karşılaşıyoruz. Çocukların ihtiyaçlarına karşı aşırı hassas davranan, çocukların zorlandıkları problemler karşısında onları çocuğun yerinde çözen anne ve babalar… Bazen çevremizde bu tür anne ve babalarla görüştüğümüzde niyetlerinin iyi olduğunu ve çocuklarını korumak istediklerini belirtmektedirler. Bu türe durumları adlandırmak için “helikopter ebeveynlik’’ tanımı kullanılmaktadır. Bu tür anne ve babalar her ne kadar çocukları karşısında ilgili ve kendilerini çocuklarına adayan anne babalar gibi görülse ve diğer insanlar tarafından takdir edilse de “helikopter ebeveynlik’’ tutumu çocuğun gelişiminde doğru bir tutum mudur?
Aslında anne ve babanın çocukların sorunlarına karşı yaklaşımı olumlu gibi görünse de çocukların karşılaştıkları problemlerin bir başkası tarafından çözülmesi çocuğun problem çözme becerisi kazanmasının önüne geçer. Sorunları yetişkinleri tarafından çözülen çocuklar kendi sorunlarını çözemedikleri için kendi yeterliliklerine şüpheyle bakarlar ve kendilerine olan güvenleri yeterli değildir. Anne ve babalar çocuklarının okulda ya da evde karşılaşmış oldukları bazı problemleri kendilerinin çözebilmelerine fırsat vermelidirler. Yaşadıkları hayat içinde karşılaştıkları problemleri çözebilen çocukların kendilerine karşı güven duygusu gelişmekte ve bu çocuklar kendilerini yeterli hissetmektedirler.
Çocukların çok yönlü gelişimlerine ve eğitimlerine önem vermek onların sorumluluklarını almakla eş değer kabul edilmemelidir. Yaşanılan sorunlar karşısında bir anne babanın takınması gereken tavır çocukları adına problemleri çöz mek değildir. Yapılması gereken çocuğun sınırlarına saygı göstererek ona rehberlik yapmaktır. Çocukların sınırlarına saygı duymadan onların yaşamlarına müdahale etmek çocukların hayata hazırlanmasını olumsuz yönde etkilemektedir. Hata ve yanlış yapmasına fırsat verilmeyen çocuklar ilerde hata yapmaktan korkan çekingen ve kaygılı bireyler olabilmektedir.
Bazen günlük yaşamımızda eski zamanlara oranla daha fazla tehlikelerin olduğunu düşünebiliriz. Örneğin eski zamanlarda çocukların yalnız başına sokağa çıkması normal karşılanırken günü müzde ise bu çocuğu sokağa bırakmak ilgisiz bir anne baba davranışı olarak yorumlanabilir. Burada önemli olan çocuğu koruyabilmek değildir. Önemli olan çocuğun kendisini koruyabilecek şekilde eğitmek, dış dünyadan gelebilecek tehlikeler karşısında bilgilendirmek gibi önleyici çalışmalar yapmak çok kıymetlidir.
