Harun DOĞRUYOL


İbret


Geldik bunca yaşımız

Ağrımadı başımız

El alem ne der diye

Kaldırmadık kaşımız

 

               Bin süfli emel ile

               İnsan çeker bin çile

               Başkasının hayatı 

               Yük olur adi dile

 

Beşer etrafın görse 

Biraz da kendin bilse

Arşta gezer başımız

Hasedi yere gömse 

 

               Hep böyle mi oluyor

               Güneş birden soğuyor

               Konuşmak isterken

               Boğazda söz boğuyor

 

İnsan hataya meyyal

Unutur onu derhal

Biri tatlı söylese

Ölene kadar hemhal

YAZARLAR