Bir zamanlar Kaf Dağının ardında,
Zümrüt Vadi diye bir orman varmış.
Hep bahara dalan Zümrüt Bağında
Bir at, bir kurt ve bir aslan yaşarmış.
Kurt aslana düşman, aslan da ata;
At isyan eylemiş böyle hayata;
Kurtuluş yokmuş ki çifte atmakla,
Nerede düşman var hemen kaçarmış.
Kurt ise aslansız yerlerde sürgün,
Bu kaçış canına yetermiş her gün,
Masal bu kurtla at buluşmuş bir gün,
Görün bak atla kurt neler başarmış.
At demiş ot yerim gerisi yalan,
Kurt demiş et yerim gerisi filan,
Aslan ise sinsi, yılan mı yılan,
Nerede av bulsa hemen yutarmış.
Atla kurt varmışlar kesin karara,
İnanmışlar birlikteki yarara,
Gönüller kardaymış, bakmaz zarara,
Kalpleri sevinçten göbek atarmış.
Kurt ok ile yayı tutmuş elinde,
At eğer hissetmiş nazik teninde,
Katlanmış korkunun son seferinde,
Kurt ise dünyaya üsten bakarmış.
Bulmuşlar aslanı uzak bir uçta,
Kurt aslanı vurmuş bir ok atışta,
Derler ki aslan ölmüş bu savaşta,
Atla kurt o günü şevkle anarmış.
Devrin tarihçisi kaydını tutmuş,
Fakat at üstünde kurdu unutmuş,
Öyle ya ormanın kralı yokmuş,
Hükümdarsız devlet tabi batarmış.
At demiş sevinçle inde üstümden,
Kutlayalım bunu vakit geçmeden,
Kurt orada deh atım deh demeylen,
Şimdi hala hükümdarlık yaparmış.
Atın hali eskisinden betermiş...
* Celal METİN