Animizme göre evrendeki canlı ya da cansız her şeyin bir ruhu vardır. Mekke müşriklerini putperestliğe iten etken, animizm, yani ruhçuluktu. Mekke müşrikleri bütün doğal olayların bu ruhların eseri olduğuna inanıyorlardı. Bundan dolayı hürmet ve bazı ayinlerle ruhlara ibadet etmeye başladılar.
Şöyle ki: Mekke müşriklerinin örneğin bir kayaya tapma nedenleri, o kayanın üstünde, kendilerine göre Allah katında çok değerli birisinin ruhunun olduğuna inanmalarıydı. O kayaya giderek o ruhla temasa geçiyorlar, onu şefaatçi ediniyorlardı. Çünkü Mekke müşriklerinin inanışına göre Allah çok “uzakta” zannedilirdi. Allah’ın böyle ufak işlere bakması da zaten beklenmiyordu.Bundan dolayı onlar isteklerini o kişilerin ruhlarına, onlar da güya Allah’a iletiyorlardı. Oysaki Kur’an’a göre bu tamamıyla şirkti. Bize şah damarımızdan daha yakın olan birisi ile (Kaf [50] 16) aramıza kim olursa olsun birisini sokmak, birisinin aracılığından medet ummak, çok büyük bir günahtır.
İşte bundan dolayı dua ederken, bir şey isterken de direkt Yüce Allah’tan istemeli, araya hiç kimse sokulmamalıdır. Bu kişinin Rasulullah veya başka nebilerin olması, hoca, evliya vs. kişilerin olması hiç fark etmez:
“Allah dururken, Kıyamet Günü’ne kadar (duaya) cevap / karşılık veremeyecek kimselere نْمَ dahası kendisine dua edildiğinin dahi farkında olmayan kimselere yalvarıp yakarandan daha şaşkın ve sapkın kim olabilir?” (Ahkaf [46] 5).
Ayetin Arapçasındaki men نْمَ edatı meallerin çoğunda “şeylere, putlara, nesnelere” diye çevrilir. Oysaki Arapçada men akıllı, sorumlu, ruh sahibi varlıklar için kullanılır. Buna göre ölmüş birisinden bir şey istenilmez, o kişi yardıma çağrılamaz. Böyle bi davranış şirk kapsamına girecektir (Fatır [35] 13-14). Unutulmamalıdır ki vefat etmiş hayırlı insanları hatırlamak, onları anmak onlar için Rabbimizden bağışlanma dilemek ayrıdır, onlardan bir şey istemek ayrıdır. İkisi arasındaki farkı iyi anlamak gerekir.
