Gözlerimi, önümde yürüyen çocuğun üzerinden ayıramıyordum. Daha doğrusu yürümeye çalışan çocuğun üzerinden. Elindeki koltuk değneklerini büyük bir güçlükle kaldırıyor ve alt tarafı pek tutmayan vücuduyla sağa sola sallanıyordu. 13 - 14 yaşlarında olmalıydı. Yürümek için harcadığı güç, küçük vücudunu bir deri bir kemik bırakmıştı.
Sanki büyülenmiş gibi onu takip ederken, aniden düştüğünü gördüm. Koltuk değneklerinden biri kaldırımın kenarına rastlamış ve kayarak onu düşürmüştü. Yanına giderek yerden kaldırmaya çalıştım. Sessizce ağlıyordu. Arkasını sıvazlarken :
- Üzülme, dedim. Olur böyle şeyler.
- Üzülmüyorum, diye cevap verdi. Zaten ben pek üzülmem.
Elimle gözyaşlarını silerken:
- Ama, dedim. Ağlıyorsun.
- Kolum çok acıdı, dedi. Onun için ağlıyorum. Gömleğini sıyırıp koluna bakmak istedim. Aman Allahım, kolu da bileğinden kesikti. Bu yüzden koltuk değneklerinden biri, özel olarak yapılmıştı.
Elini farkettiğimi anlayınca:
- Bu düşüşüm bir şey değil, dedi. Daha önce düştüğümde, elim araba altında kalmıştı.
Ne söyleyeceğimi bilemiyordum. Ama teselli olsun diye:
- Üzülme, dedim. Pekala ölebilirdin de
Daha önceki gibi:
- Üzülmüyorum, diye tekrarladı. Zaten ben pek üzülmem.
- Biraz önce de aynı şeyi söylemiştin, dedim.
Peki neden?
Koltuk değnekleri üzerindeki titrek vücudunu olabildiğince dikleştirirken:
- Çünkü, dedi. Ben Allah’a inanıyorum. O’na inananlar, ebedi bir vücuda sahip olmayacaklar mı? Hem de sapasağlam bir vücuda.
- Aman Yarabbi, neler duyuyordum?
- Bu kadar küçük bir kalbin, bu kadar büyük bir iman taşıdığını ilk defa görüyor ve vücudumun, onun hastalıklı vücudundan daha fazla titrediğini hissediyordum.
- Teşekkür ederek yanımdan ayrıldı.
- O küçük kahramanın arkasından bakarken, ister istemez hangimizin daha mutlu olduğunu düşünüyordum.
