Sakal bırakmak sünnet olarak ifade edilir. Fakat bu uygulama bazı kesimler tarafından âdeta İslam’ın en önemli şartı, hatta farz gibi sunulur.
Sakal (lihye) kelimesi Kur’an’da tek bir yerde geçer: “ (Harun) Ey annemin oğlu! Sakalımı ve başımı tutma…” (Taha [20] 94). Ayete baktığımızda bu ayetin sakal bırakmanın farz oluşu veya sakalı kesmenin haram olması ile hiçbir alakası yoktur.
Kur’an, Abdullah oğlu Muhammed’i değil, Rasul (Elçi) Muhammed’i (as) bize üsvei-hasene (örnek, rol model) olarak tanıtır (Ahzab [33] 21). Dolayısıyla Muhammed’in (as) bize örnekliği her konuda değil, rasul / elçilik ile ilgili konularda geçerlidir. Kur’an’da sakalın, elçinin getirdiği mesaj ile, yüce ahlakla (Kalem [68] 4) hiçbir alakası yoktur.
Tıraş bıçağı, tıraş makinesinin olmadığı dönemlerde erkeklerin sakallı olması gayet normaldi. Tüm müşrikler gibi Rasulullah’ın da sakalı vardı. Allah Elçisi, diğer insanlardan farklı bir kıyafet veya dış görünüşe sahip değildi.
Kur’an açısından Mü’minlerin alameti farikalarının (ayırt edici özelliklerinin) sakal, sarık, cübbe vs. değil; takva, salât, salihat, adalet, ahlak gibi değerlerin olması gerektiği söylenebilir.
Sonuç olarak Kur’an’a baktığımızda sakal bırakmak veya bırakmamak dini değil, kişinin kendi tercihine bırakılmış bir konudur.