Geçmişe dalarım hüzünlü ağlamaklı,
Yitirdim umut kırıntılarımı, sevgimi, neşemi.
Bütün varımı içime gömdüm tüm yıkıntılarımı.
Hayal ederim tüketilmiş zamanları.
Kalmadı huzurum bitti umutlarım.
Anlarız hayallerin bizi terk ettiğini.
Zaman değirmen misali öğütür insanları.
Biliyordum yeni bir ömür başlamazdı.
Solan çiçek açmaz bahar gelmezdi.
Ansızın bir el uzanır çeker alır yaşamaktan.
Ömür biter çağrı gelir topraktan.
Durmadan bir ses ölüme çağırır beni.
Toz oldum, duman oldum savruldum.
Yıllar hiç vermedi aldığını geri.
Sürekli bir aldanıştı avuntuydu yaşamak.
Ana gibi kucak açmış, gel diyor toprak.
Veli KARAKOÇ